“Om onszelf te tonen, echt te tonen, te tonen in kwetsbaarheid, om lief te hebben met ons hele hart, zelfs als er geen enkele garantie is, dat is echt heel moeilijk. En ik kan je als ouder vertellen: dat is vreselijk moeilijk, om dankbaarheid en vreugde in praktijk te brengen in die momenten van paniek. Als we ons afvragen: kan ik zoveel van je houden? Kan ik hier zo gepassioneerd in geloven? Kan ik hier zo vol voor gaan? Gewoon kunnen stoppen en in plaats van catastrofes te vrezen, gewoon te zeggen : “Ik ben zo dankbaar, want me zo kwetsbaar voelen, is weten dat ik leef.” En ik denk waarschijnlijk het belangrijkste: geloven dat we voldoende zijn. Want als we vertrekken vanuit ‘ik ben genoeg’, dan stoppen we met schreeuwen en beginnen te luisteren. Dan zijn we aardiger en zachter voor de mensen om ons heen en aardiger en zachter voor onszelf.”